İNSANİYET

Bazı paylaşımlar görüyorum da… Bu durum ne siyaset, ne islamiyet… Bu tam anlamıyla İNSANİYET meselesi…

Hem siyaset, hem islamiyet inanan son insan kalana kadar var, bu görülemiyor mu?

Filistin hep karşımızda durmuş olabilir. Ama öldürülen bir çocuğun dini, ırkı, rengi olabilir mi?

Haksızlığa uğrayan bir masum, kim veya nereden olursa olsun cana, vicdana değer artık. Onun davası tüm insanlığa; sana, bana, hepimize aittir… Vicdanına değmiş ise gerçekten, o insan artık beynindedir. Travman olur. Sen nereye gidersen git o insan oradadır, oralıdır.

Haksızlık, zulüm, eşitsizlik nasıl evrensel ise, aynen enternasyoneldir insanlık…

Fulya Şenbağcı Özer

Karantinada Eski Foto ile Challenge Nörokimyası

20 Nisan 2020 tarihinde tüm sosyla medya ile birlikte bende eski fotoğraflarımı karıştırıyordum. Üzerinden tam 10 yıl geçti ancak anlık flaş patlaması gibi o andaki sohbete, keyfime, havanın sıcaklığına, kokusuna bile nörolojik olarak gittim bu fotoğrafı gördüğümde..

Sizde karantinada eski resimlere sıkça bakıyor iseniz; muhtemelen sevdiklerinizden ayrı kalmanızın bir sonucu olarak oksitosin (sevgi hormonu) düşüklüğü yaşıyorsunuzdur ve oksitosin düşüklüğü fizyolojik ve psikolojik yönden acı veren bir kimyadır.. Sosyal ilişkileriniz sırasında kalbinizde hissettiğiniz acı kırılmalar aslında beynimizdedir ve oksitosin hormonunuz düşmüştür.. Bu kimyanın doğurduğu fiziksel acıyı ve mutsuzluk durumunu hissetmemek adına eski resimlere ve sevdiklerinize bakarak serotoninizi yani mutluluk durumunuzu kontrol altına almaya çalışıyorsunuzdur.. Kısaca o özel an’a ve sevdiklerinize nörolojik olarak temas ediyorsunuzdur..

Kapitalizmin Öfkeli “Son” Çocuğu: Prekarya

Sürdürülebilirlik ile ilgili her şey gelecekle bağlantılıdır. Öyledir ki biz sürdürülebilirlik uygulamaları ile günümüzden adaleti ve fırsat eşitliğini sağlayarak, çevreyi ve kaynakları gözeterek, verimli üretim-tüketim politikalarıyla her bir bireyi geleceği ile korumayı ve gelecekteki ortamı dengelemeyi bekleriz. Gelecekle ilgili düşünmeye başladığımızda hem umut hem kaygı hissederiz ki, maalesef genellikle bu sorumluluk duygusuna baskın gelir. Bu nedenle sürdürülebilirlik tam olarak anlaşılamayan, genele yayılamayan, anlaşılsa bile insanların, kurumların ve toplumların ben merkeziyetçi yapılarına takılan uygulamalar bütünü olarak sözde çok duyduğumuz ama ağır ağır yükselen bir ideadır. Ancak hiçbir toplum, hiçbir iktidar, hiçbir işletme ve hiçbir birey bu kavramdan ve getirdiği sorumluluklardan kaçınamaz. Yoksa sonuçlarından kaçamaz.

Bu bilinç özellikle 2000 sonrası varlıklarını daha da hissettiren öfkeli Prekarya sınıfı ile kendini daha fazla yükseltiyor. Evet öfkeli ama bir sorun neden öfkeli? Peki söylenildiği kadar tehlikeli mi? Evet ama kime ve neye göre?